Sayın Başbakan bu sese ya da bu seslere kulak ver:

Eşler ayrı diyarlarda evlatlar ise baba ve anne şefkatinden eksik hayat mücadelesinde. Ne zaman bitecek bu hasretlik ve  bu çileli günler? Ne zaman bitecek bir evladın anne ve baba hasreti? Ne zaman dinecek bu gözyaşları?

Şubat eş durumu “Sözde”  değil, “Gerçekten” eş durumu olmalı. Evlatların,eşlerin sevinç çığlıklarıyla coşmalı gökyüzü…Evlilikler boşanmalarla sonuçlanmasın, evlatlar babasız ve  annesiz büyümesin.

Sayın Başbakanım;

Asıl sorun şubatta eş durumu olması değil, İL EMRİ’nin olmaması… Öğretmenlerin ellerinden alınan o İL EMRİ hakkı geri verilsin. Yoksa şubatta yapılacak eş durumu sözde kalacak. Yanan yürekler sönmeyecek o büyük aşklar kavuşamayıp sararıp solacak.

Mutluluklar sararmasın,göz yaşları akmasın. Evlatlar babadan hele anneden yoksun büyümesin. Onlar ülkemizin gelecekleri…Onlar ALLAH’ın bizlere verdiği Cennet Bahçesinin birer meyveleri.

Başbakanım, bu zulme bu hasretliğe adam gibi son verin. İL EMRİ gelmedikçe değişen hiçbir şey olmayacak.Sadece sizin müjdeli haberinize sevinen bunca yürek umutsuzluğa kapılacak, umutlar başka baharlara kalacak…

Bu sorun çözülürse buna paralel bir yeni atamada olabilir. Gidenlerin yerine yeni alımlar yapılır, oluşacak sorunlarda ortadan kalkar. Yeni atamalarla eğitim ordusu daha güçlenip yoluna emin adımlarla yürür.

Sorun oy verip vermeme değil, asıl sorun “ortadaki mağdurluğu çözebilme”. Oy vermek milletimizin takdiridir. Bir seçimde bir parti %50 oy alıyorsa ki bu bir rekor oydur. Bu rekora yakışacak bir parti olmalıdır.

Başbakanım;

Bu sesi, bu çığlıkları duyun. Bakanlarınıza kendi kadrosunu oluşturması için orada oturmadıklarını ve sorunları çözmeleri için orada oturduklarını hatırlatın. Her gelen yeni bakanınız sorunları çözmekten çok sorun yaratıp koltuğa veda etmekte.

Sorunlar artıkça artıyor. Atanamayan öğretmenler mutsuz ve çaresiz, atanan öğretmenler ise umutsuz bir biçimde gelecekleri ne olacağını bilmeden çalışmakta.

Son sözüm bu feryatları duyun Başbakanım duyun artık….

Saygılarımla…